ถึงเมืองรีโนแล้วอย่างปลอดภัย เมื่อ ๒ ทุ่มครึ่งประธานสมาพันธ์ชาวพุทธไทยแห่งอเมริกากับภรรยา(ใหม่) ต้อน
- banjobchannel
- Nov 3, 2016
- 1 min read
@ ทันทีที่ครื่องบินเหินฟ้าจากสนามบิน Denver เมื่อเวลา ๑ ทุ่ม ๓๘ นาที ผมก็โล่งอก ว่าปลอดภัยแล้ว คดีผมถ่ายรูปเด็กไม่เกิดแน่ มาถึงรีโนตอน ๒ ทุ่ม ๔๕ นาที ใช้เวลาเดินทาง ๒ ชั่วโมง ไกลกว่ากรุงเทพไปเชียงใหม่อีกกว่าหนึ่งเท่า
@ ดีใจได้ ๒ ชั่วโมง พอลงจากเครื่องบินเริ่มใจแป้ว เพราะมาที่สายพานเคลมกระเป๋า คนอื่นได้กระเป๋าไปหมดแล้ว เหลือผมยืนรออยู่คนเดียวใจเริ่มตุ๊มๆตั๊ม แต่สายพานยังไม่หยุดหมุน จึงยืนปรับสภาพจิตไม่ให้ตกได้สักครู่ กระเป๋าใบสุดท้ายก็ออกมา ผมใจชื้นเลยรีบคว้ามาเขกซะ ๑ ที ก่อนลากออกทางประตูออก
@ เหตุที่ผมได้กระเป๋าเป็นคนสุดท้าย อาจมาจากการเตรียมตัวดีของผมก็ได้ คือ ตอนมาขึ้นตั๋ว เจ้าหน้าที่ให้มาบ่าย ๔ โมง ผมดันมาตั้งแต่บ่าย ๓ โมง กลัวว่าจะยุ่งยากเพราะต้องขึ้นด้วยเทคโนโลยีกดเองทั้งหมด แต่บังเอิญ ผมเฮงกดเองผ่านได้หมด เลยต้องเช็คกระเป๋าเอง แสดงว่าผมมาเป็นคนแรก เลยต้องออกหลังสุดพราะกระเป๋าคงอยู่ในสุด
@ "พี่สมบูรณ์อยู่ไหน ?" ผมตะโกนถามอยู่ในใจ ขณะลากกระเป๋าออกมานอกอาคาร พลางกวาดสายตามองหา ...อากาศหนาวยะเยือก เพราะสนามบินรีโนอยู่เหมือนกลางทะเลทรายติดภูเขา ผมยืนรออยู่นอกอาคาร
@ "หรือจะเหมือนเมื่อมาครั้งแรก" ผมชักวิตกตามประสาคนไกลบ้าน เพราะเมื่อสามปีที่แล้ว ผมมาเยี่ยม อ.สมบูรณ์ ปรากฏว่าลงจากเครื่องบินไม่มีใครมารับ ผมตกใจงกๆเงิ่นๆ ด้วยความคุ้นเคยแบบบ้านเรา มองหามอเตอร์ไซด์รับจ้างท่าเดียว แต่ก็ไม่พบ พอได้สตินึกขึ้นได้ว่านี่อเมริกา มีรถไปโรงแรมสถานเดียว ก็เลยนั่ง shuttle bus เข้าไปพักในโรงแรม เสียไปเกือบร้อยเหรียญ กว่าจะติดต่อ อ.สมบูรณ์ได้ ก็นั่งเครื่องกลับไปบอสตันแล้ว และได้ทราบว่า อ.สมบูรณ์จำวันผิด
@ ขณะที่ผมกำลังวางแผนแก้ปัญหาว่าจะทำย่างไร ? หาก อ.สมบูรณ์ไม่มา ก็ใจชื้นเพราะเมสเสจของท่านเข้ามาพอดี "ผมไปสนามบินแล้วไม่พบ อ.เลยกลับบ้าน อ.อยู่ที่ไหน ?" "เครื่องบินดีเลย์ครับ ตอนนี้ผมอยู่สนามบิน ที่ประตูเคลมกระเป๋า" ผมตอบแบบดีใจ "รอผม ๑๐ นาที ผมจะไปรับตอนนี้เลย" ผมยืนรอ ๑๐ นาที อ.สมบูรณ์ก็มาถึงจริงๆ แล้วลงมาช่วยลากกระเป๋าผมไปที่รถ
@ ๑๐ นาที รถก็วิ่งมาถึงพื้นที่บริเวณกว้างขวาง มีอาคาร ๓ หลัง "นี่แหละครับบ้านผม" อ.สมบูรณ์ชี้ไปที่หลังหนึ่งมีไฟเปิดสว่าง ผู้หญิงวัยกลางคนออกมาต้อนรับ หน้าตาเหมือนเวียตนาม อ.สมบูรณ์บอกว่า "ภรรยาใหม่ผม อยู่ด้วยกันมาปีกว่าแล้ว เขาเป็นคนสมุทรสาคร คนไทยครับ" อ.สมบูรณ์ทิ้งท้ายหนักแน่น กันผมถาม
@ ผมมีความสุขที่ได้กินอาหารไทยมื้อแรก ..ทอดปลาทู ยำปลาทูสด น้ำพริกผักต้ม แถมด้วยสะเดา เหมือน อ.ท่านรู้ใจผมว่ายากกินข้าวผัด เพราะข้าวที่ตักใส่จานให้ผมเป็นข้าวผัด ผมกินข้าวผัดกับน้ำพริกผักอย่างเอร็ดอร่อย
@ ทานข้าวเสร็จแล้วจึงคุยกันเรื่องราวต่างๆ สุดท้ายก็เรื่องงานตั้งสมาพันธ์ชาวพุทธแห่งอเมริกา ท่านตกลง เลยขอให้ท่านเป็นประธานก่อน ส่วนคณะกรรมการและเลขาธิการให้ท่านสรรหาเอง ท่านกำลังวางแผนดึงคนไทยในอเมริกาที่ชีวิตความเป็นอยู่พึ่งตนเองได้แล้วมาช่วย
@ เช้าท่านประธาน สมาพันธ์ ฯ อเมริกาพาผมไปเดินเล่นที่ทะเลสาปเมืองรีโน อากาศดีสดชื่น แสงแดดยามเช้ายังไม่ร้อนพอ ผมจึงต้องสวมเสื้อหลายชั้น ....น้ำที่เห็นในทะเสาปไหลมาจากภูเขา..ห่านที่เห็นว่ายอยู่เป็นฝูงบินมาจากแคนาดา..ผมยังนึกว่า ห่านนี่ทนหนาวเก่งจริงๆ
"ผมมาอยู่ทีนี่เกือบ ๔๐ ปีแล้ว ...ตั่งแต่ยังไม่พัฒนา สนามบินก็เล็กๆ ผมอยู่เป็นคนเถื่อนตั้ง ๒๐ กว่าปี กลับเมืองไทยไม่ได้เลย จนรัฐบาลเรแกนนิรโทษให้จึงได้เป็นชืติเซ็น" อ.สมบูรณ์เล่าพลาง พาผมเดินพลางครบรอบพอกับรอบสนามหลวงบ้านเรา
@ สรุปว่า อ.สมูรณ์เป็นคนบุรีรัมย์ บวชเณรเรียนบาลีอยู่มาหลายวัด วัดสุดท้ายคือวัดจักรวรรดิราชาวาส สอบได้ ป.ธ.๘ และจบ พธ.บ.ตั้งแต่เป็นสามเณร เมื่อปีพ.ศ. ๒๕๑๖ แล้วสึกมาอเมริกา ไม่ได้เป็นพระธรรมทูต มีภรรยาคนแรกเป็นนางงามสุรินทร์ มีลูก ๒ คน ล้มลุกคลุกคลานมาหลายรอบจนกว่าจะมาเป้นเจ้าของที่ดิน ๓ ไร่ มีบ้าน ๒ หลัง ร้านค้า grocery ๑ ร้าน ตั่งใจจะทำธุรกิจอพาร์ตเม้นต่อไป ส่วนเรื่องพระพุทธศาสนาและ มจร.สถาบันศึกษาเก่า รับใช้มาตลอด คราวนี้จะขอรับใช้ในนามประธานสมาพันธ์ชาวพุทธแห่งอเมริกา
@ จึงอยากให้พวกเราปรบมือต้อนรับครับ ท่านประธาน สมบูรณ์ ประจันบาน ที่เคารพรัก
Commentaires